*** شهید سید احمدمحمودی:دوستانم،نگذارید اسلحه من زمین بیفتد***به وبلاگ روستای امرودکان خوش آمدید***
@

روستای امرودکان
استان خراسان جنوبی-شهرستان فردوس 
نويسندگان
آخرين مطالب
لینک دوستان

تبادل لینک هوشمند
برای تبادل لینک  ابتدا ما را با عنوان روستای امرودکان و آدرس amrodkan.LoxBlog.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.





صبح روز 12 آبان ماه 64 ، انتظار یک روز خنک پاییزی میرفت ، اما شرجی و گرمای بوشهر ، نفس را در سینه تنگ میکرد .

آنروز ، همراه با " قدرت الله مردانی " (یکی دیگر از دلیر مردان تامکت .براستی شجاع و جسور و پرواز با او بسیار لذت بخش ) ،خلبانان آماده 15دقیقه صبح بودیم .از اول صبح تا حدود 12 چند مرتبه روی تخت افتادم اما خوابم نبرد.ناگهان با صدای وحشتناک زنگ آلرت از جا پریدم . رفتم بطرف تلفن اما "قدرت" اشاره کرد،اطلاعات را گرفته و همه بطرف هواپیما دویدیم . کروی فنی بسیار قبراقی داشتیم . انصافا نفرات نیروی هوایی در جهان بهترینند .چند تا از بهترین دوستان خانوادگی ام از بچه های فنی اند .

در عرض دو سه دقیقه روشن کردم و مشغول " تاکسی " به سر باند شدم . اولویت بلند شدن با ما بود (زورمان میرسید ، آخه اولویت همیشه با آلرت است .) . موتور ها، فول آفتر برنر،ترمز رها و تیک آف کردم . بعد از جمع شدن چرخها ، قدرت با رادار تماس گرفت. کنترلرماهر بلافاصله ما را به سمت جنوب چرخاند و در حال گردش گفت : سه تا هدف دارم که بیست دقیقه ای است که در طول ساحل کویت بالا و پایین میروند و با توجه به عبور نفتکش ها حتما خیالی دارند . سرعتت را بالا نگه دار . در پرواز شکاری ، سرعت برای خلبان یعنی زنده ماندن !.در جنگ نفتکش ها هدف اصلی دشمن ، بیشتر یدک کشها بود تا خود نفتکشها . چرا ، زیراتعداد یدک کش ها محدود بود و درغیاب آنها نفتکش بزرگ جثه نمیتواند به تنهایی وارد بندر یا خارج شود .

بهر حال ناگهان رادار صدایمان کرد و گفت "آنها سمت عوض کردند بطرف مسیر کشتیها و مارا هم به سمت مناسب شروع به گردش داد .

فاصله مان تا سی مایل رسید و هنوز آنها را نداشتیم . رادار مرتبا بما اطلاعات میداد اما قبلا هم سابقه داشت که گاها بعلت شرجی یا هر علت ناشناخته ای هدف را نمیگرفتیم . فاصله به زیر پانزده رسید و هنوز هیچ . اندکی از سرعتم کم کردم . هنوز خیلی بالا بود . وناگهان در فاصله ای که بنظرم حدود چهار تا شش مایل بود آنها را با چشم دیدم . کمی به راست وخیلی پایینتر از من اما بنظرم آمد که در هوا ثابت ایستاده اند . من حداقل دوبرابر آنها سرعت داشتم . بنظر می آمد آنها هم هدف خود را در رادار پیدا نکرده و با چشم دنبالش میگردند. دوتا در جلو و یکی کمی عقب تر و خیلی آهسته در حال گردش به چپ بودند .

من مجبور شدم یک "اس ترن " گردشی شبیه یک اس انگلیسی بزرگ ، بزنم تا گمشان نکنم .هر چهار هواپیما (من و آنها) به سمت غرب رسیدیم . من دو مایلی پشت سرشان و با سرعتی دو تا دو و نیم برابر آنها که فاصله مان بسیار سریع در حال کم شدن بود. جالب اینکه هنوز متوجه من نبوده و در حال گشت بودند

چاره ای نداشتم .سرعت که همیشه یار خلبان است ، اینجا وبال من بود . سریعا و با نا امیدی سوییچ را از روی فنیکس به سایدوایندر (موشک حرارتی ) تغییر دادن و یک ساید وایندر برای لیدرشان زدم ، در حالی که خودم داشتم از او سبقت می گرفتم . در آخرین لحظه که از بغل او رد میشدم دیدم که دوتای سمت چپ موشک هایشان را انداختند (هر کدام یک موشک ضد کشتی در مقر وسط می آوردند و این تنها اسلحه هواپیماهای کشتی زن بود . البته دو یا سه فروند " تاپ کاور " همراه داشتند که از آنها مواظبت میکردند ولی خبری ازشان نبود ) همین موقع قدرت داد زد سمت راستی موشکشو انداخت تو آب (که سبک شده و برای فرار یا حمله آماده باشن ). خیالم راحت شد که کشتی ها رستند ! !

لیدر آنها بطرف من چرخید و من بطرف او . به قدرت گفتم " داریم درگیر داگ فایت" می شیم حواست به بیرون کابین و اون دوتا باشه . حدود چهار پنج هزار پا با هم فاصله داشتیم . درست دو سر قطر یه دایره . دیگه سرعتهامون مساوی بود . حداکثر . و دور هم میچرخیدیم . توی مانورهای تمرینی مون به حالت میگیم "سیزر یعنی قیچی " همینطور دور هم میچرخیم و هیچکس به دیگری برتری ندارد ! کاریش هم نمیشه کرد . فقط داشتم بنزین مصرف میکردم .کسایی که این رو میشنون باید فشار جی مثبت و بعضا منفی که روی دو خلبانه هم بتونن تجسم کنن ! و همه اینها فقط پانصد پا بالای آب .!

دو دور دیگر زدم . نه فایده نداشت . رادار گفت اون دوتای دیگه خیلی دور شدن اما یه دسته دیگه از سمت ساحل کویت دارن میان پایین . فکری کردم . ما که بهر حال ماموریت اونهارو بهم ریختیم. سه تا موشک با ارزش هم که انداختن تو آب . خب چیزی از دست ندادیم ، کشتی هامون هم که سالم هستن . میشه نا امید نبود ! یه دور دیگه سعی کردم بلکه بتونم یه جوری بلایی سرش بیارم اما نشد که نشد .

با دلخوری ، در یک فرصت مناسب وقتی سمت ایران بودم ، با یه گردش براست خیلی تند بطرف بوشهر گشتم و وقتی تو رادیو شنیدم هواپیمای بعدی برای محافظت از منطقه ، وارد شده ، از قدرت پرسیدم حالت خوبه و بطرف خونه برگشتم .

بخودم خیلی گفتم ایشاللا دفعه دیگه اما ..... مثل هر روز سر حال نبودم .



نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:






برچسب‌ها:
[ جمعه 23 بهمن 1394برچسب:, ] [ 12:38 ] [ علی مرادی ]

.: Weblog Themes By WeblogSkin :.
درباره وبلاگ

علی مرادی فرزند حاج محمدازروستای امرودکان هستم. هدف از این وبلاگ معرفی روستای قدیمی و زیبای امرودکان می باشد. از همه دوستان وهم ولایتی های محترم تقاضای همکاری دارم.
آرشيو مطالب
ارديبهشت 1399
اسفند 1398 بهمن 1398 شهريور 1398 بهمن 1397 آبان 1397 شهريور 1397 مرداد 1397 تير 1397 ارديبهشت 1397 تير 1396 خرداد 1396 آذر 1395 شهريور 1395 مرداد 1395 تير 1395 خرداد 1395 ارديبهشت 1395 فروردين 1395 اسفند 1394 بهمن 1394 دی 1394 آذر 1394 آبان 1394 مهر 1394 شهريور 1394 مرداد 1394 تير 1394 خرداد 1394 ارديبهشت 1394 فروردين 1394 اسفند 1393 بهمن 1393 دی 1393 آذر 1393 آبان 1393 شهريور 1393 مرداد 1393 تير 1393 خرداد 1393 ارديبهشت 1393 فروردين 1393 اسفند 1392 بهمن 1392 دی 1392 آذر 1392 آبان 1392 شهريور 1392 مرداد 1392 تير 1392 خرداد 1392 ارديبهشت 1392 فروردين 1392 اسفند 1391 بهمن 1391 دی 1391 آذر 1391 آبان 1391 مهر 1391 مرداد 1391 تير 1391 خرداد 1391 ارديبهشت 1391 فروردين 1391 بهمن 1390 دی 1390 ارديبهشت 1390 آبان 1388
امکانات وب